22-4 tot 28-4

Maandag 22 april

Mw Hokstam was terug! We zijn na de vlaggenparade onmiddellijk naar haar toegegaan om haar al onze vragen te stellen. We stelden ook de vraag of we na onze opdracht ( het schoolfeest) mochten stoppen met de stage om ze verder te zetten in het binnenland. Ze vond het een goed plan! YES! 

Daarnaast stelden we ook nog vele vragen in verband met het schoolfeest. Alle werd weer duidelijk en we mogen dus doorzetten met alles waarmee we bezig zijn. Joepiee!!

In de namiddag zijn we nog eens samengekomen met de werkgroep toneel. Ze kennen hun tekst al goed! En daar zijn we heel blij om! Met hier en daar nog wat oefening, komt het goed. 

Ontspanning zochten we in het zwembad. Na 60 lengtes waren we uitgeput en gingen naar huis. Eenmaal thuis zijn we vrijwel onmiddellijk inslaap gevallen. (we waren nog wat moe van het weekend!)

Dinsdag 23 april

Vandaag vroeg op school om aan de schoolpoort alle ouders aan te spreken. Dit is de enige manier om reactie te krijgen van de ouders. Ze reageren niet op mails of briefjes! 

Dit heeft echt succes gehad. We hebben de ouders gevraag om hulp en daarnaast om aanwezig te zijn op de info-ochtend op vrijdag 26 april. Daar gaan we de ouders vragen om hulp op 8 en 9 mei. 

Spannend! 

Na de schoolpoortsessie zijn we met een papa van een leerlingen om hout en karton geweest. Deze had ik vorige week gestrikt. Ik zag de jongen toekomen met zijn papa. De papa had een grote wagen. Ideaal dus he! :-)

 

Na het materiaal af gezet te hebben op onze locatie, zijn we begonnen met de stofjes te bekijken. Deze hebben Lydia en ik geregeld gekregen bij Beyrouth bazaar. Het zijn maar kleine stukjes, maar als we ze allemaal aan elkaar naaien, steken we wel iets in elkaar :-). 

In de namiddag zijn we naar de stad geweest. We bezochten nog enkele winkels en gingen dan nog even iets drinken aan de waterkant. 

De avond sloten we af met wat goede muziek en wat rust. 

Woensdag 24 april

Deze ochtend wilden we beginnen met het maken van de kleren. Maar Lydia was haar naaimachine vergeten. Dus konden we niet beginnen. We blijven natuurlijk niet stilzitten. 

Hanne is samen met Meneer Hokstam achter kippengaas geweest, terwijl ik briefjes opstelde naar de ouders. 

Rond 10uur hadden we de laatste repetitie met de werkgroep muziek. Aangezien het volgende week woensddag  1 mei is en het dan een vrije dag is.
Ze moesten dus vandaag goed oefenen op het theekransje (muziekritmes spelen). Er waren maar 5 leerlingen van de 15 ongeveer. Ik ging de kinderen dus halen in de klas. Maar ze mochten helemaal niet komen. Ze waren gestraft.

Hierdoor kwamen onze activiteiten natuurlijk ook in vertraging. We waren een beetje teleurgesteld want we rekende op de goedwil van de leerkrachten. Want ons schoolfeest komt wel steeds dichterbij he!
Maar goed. Dan maar oefenen met 5 kinderen.

Ook de werkgroep dans was maar met weinig. Gelukkig stroomden de kinderen om 12uur toe. De school stopt elke laatste woensdag van de maand vroeger. (omdat het dan personeelsvergadering is). Dat wisten wij dus niet. Maar wel beter voor ons. Zo konden de 'gestrafte' kinderen ook nog wat oefenen.

Rond 13u15 werden we in de vergadering van de leerkrachten geroepen. We moesten even verduidelijken hoe of wat voor het schoolfeest. Daar hadden we (Hanne en ik) geen problemen mee. Tot dat we de vraag stelden of zij nog vragen hadden. ( hadden we dus niet moeten stellen hé!!!!)
Ze begonnen vragen op ons af te sturen, dingen te zeggen, ....
Het ging het vrij had aan toe. We voelden ons echt persoonlijk aangevallen. Ik heb echt hard op mijn tanden moeten bijten. Maar ik hield het niet vol. Ik ben al wenend de vergadering uitgelopen. Hanne kwam achter mij. Achter Hanne volgde nog een andere juf. Ik vroeg hen of wij hier wel iets goed hadden gedaan gedurende de periode die we hier al zijn. Want er kwam niets positiefs uit de leerkrachten!
Blijkbaar gaan vergaderingen hier er hard aan toe, dat vertelde de juf.
We voelden ons echt niet goed hierbij. Het leek wel zij tegen ons! Een kruisverhoor.
Nadien hebben we nog even terug gepraat met de leerkrachten. Ze begrijpen ons nu ook. Wij hen ook (wat we al de hele tijd deden). En hopelijk wordt door deze ontlading van frustraties en gevoelens de samenwerking beter.

Nadien zijn we nog blijven zitten in de vergadering. Mevrouw Hokstam vond dit een goed idee. We kwamen vele onderwerpen aanbod. Zelfs eentje die we niet hadden zien aankomen. Seksueel misbruik... 

Was dat even verschieten! Het gebeurt op de school... Wat of hoe precies weten we zelf ook niet. Maar dan nog, dit zouden we toch niet mogen vertellen. Alles wordt nu verder geregeld met de politie.
Het ging over een kleuter, een kind uit groep 3 (1ste leerjaar) en een kind uit groep 6 (4de leerjaar). Meer weten we niet.

Daarnaast waren onderwerpen zoals ongewenst gedrag, storend gedrag aan de orde. Gebeurt blijkbaar (na het horen van de vergadering) veel op school. Ook wel even slikken, want wij zagen dat niet aan de leerlingen. Ze zijn allemaal zo vriendelijk en lief naar ons toe. 
Klein voorbeeldje: Er was een leerling die met een potlood in iemand zijn ribbenkast had gestoken... 

Maar ook al kwamen deze zaken ter sprake, er kwam van de leerkrachten en directie uit geen oplossing... Of er werd ook niet echt gezocht naar een oplossing. Terwijl dit denk ik wel heel belangrijk is! 
Leerkrachten geven hier zelf aan dat ze hiervoor niet opgeleid zijn. (dit soort gedrag te behandelen). 
Ze willen dat de directie de hulp van externe personen inroept. Hopelijk komt er iets in de goede richting uit de bus! 

Na deze onderwerpen was de vergadering gedaan. Na de vergadering kwam er nog een leerkracht naar ons. Het was de leerkracht van de gestrafte klas. Ze verontschuldigde zich voor haar aanvallend gedrag. Wij ons ook voor al de onduidelijkheid als zij dat zo had ervaren. Goed, we hopen nu dan maar op een goede samenwerking. 

Na school zijn we naar de stad gereden en zijn we onze gedachten gaan verzetten en wat gaan relaxen. We zijn lekker gaan eten bij Popeyes. Mmmmm lekker gekruide frietjes! 

Nadien zijn we in ons bed gekropen. We konden wel wat goede nachtrust gebruiken!

Donderdag 25 april

Vermoeiende dag! Vandaag geoefend met 3 werkgroepen. Toneel en zang gingen echt goed vooruit! 

Maar dans.... Zo'n gemakkelijke dansen en nog kunnen ze het niet. Gewoon marcheren op een rechte lijn... Manman, soms denk ik echt dat we Chinees spreken....

Gisteren hebben we na de werkgroep van 15u een Surinaams spel gespeeld ' djoel'.

http://www.suriname.nu/201cult/kind04.html --> De spelregels kan je hierop lezen!

Het duurde even voor alle kinderen werden opgehaald door de ouders. Van het laatste kind hebben we de ouders nog moeten opbellen (16u). 

Dan nog even samengezeten met Mw Maayen. (Info-ochtend voorbereiden). En dan naar huis...

Eenmaal thuis hebben we de schmink van de school uitgetest. Niet de beste schmink die er bestaat, maar als we niets anders vinden, doen we het wel met wat we hebben. :-) 

Na noodles met bouillon zijn we met een serieke in ons bed gekropen.

Vrijdag 26 april

De opkomst van de ouders op de info-ochtend was maar zwak. Er waren 10 ouders van de 400 kinderen. Een beetje teleurgesteld zijn we dan toch maar begonnen. Enkele ouders willen helpen, niet allemaal. Jammer! Want nu moeten we dus echt wel rekenen op de leerkrachten. Hopelijk willen zij hun steentje bijdragen. 

Een bijkomend probleem is dat de ouders vinden dat de musical moet doorgaan op een later tijdsstip. Ze willen dat we het verlaten naar 16u30 in plaats van 15uur. Dat uurtje en een half later, maakt dat veel uit? 

Terug bellen naar Thalia, terug vragen om te veranderen, weer alle ouders mailen,... . 

Hanne was onze huissleutel vergeten op school. Toen ze daar aankwam was het weer vergadering met de leerkrachten. Hanne ving op dat het weer ging over het schoolfeest. ''Waarom moet het doorgaan in Thalia?'' ''Waarom 9 mei?'', .... 

Kunnen ze zich daar nu niet bij neerleggen? Wij hebben zelf geen andere keuze! 

Zaterdag 27 april

2de repetitie zaterdag. Er waren veel kinderen, meer als de 1ste repetitie zaterdag. Maar nog niet alle deelnemers waren aanwezig. Er kwamen vandaag zelfs kinderen opdagen die niet meedoen aan de musical. De communicatie verloopt toch nog steeds niet zoals het moet. 

We deden  het hele stuk van voor naar achter. En het zag er echt goed uit! Eindelijk zagen we waaraan we zolang hebben gewerkt, waarin we zoveel tijd hebben gestoken. Ik kreeg zelfs kippenvel op sommige momenten. Ik hoop dat de ouders en leerkrachten het ook een mooi stuk gaan vinden! 

Het wordt sowieso gefilmd, dus wie ons werk dan eens wil bewonderen, kan altijd eens komen kijken :-)

Na de repetitie werden we door Meneer en Mevrouw Hokstam beloond met roti! Mmmmmmm....! 

Een beter afsluiting van de repetitie konden we ons niet inbeelden :-)

In de namiddag heb ik wat geskypt, gewerkt voor school en mailtjes beantwoord. Dat moet ook gebeuren!

Een regenachtige dag is daarvoor ideaal!

Zondag 28 april

De dag begon regenachtig. Maar we bleven hopen op wat zon. Vandaag zouden we naar Overbridge gaan. Overbridge is een strand op een uur rijden van Paramaribo. Om 11u zouden we worden opgehaald. Maar de minuten gingen voorbij en wij maar wachten.... Tegen 11u50 werden we uiteindelijk opgehaald.
Na 45 minuten rijden, kwamen we op een stuk ondergelopen savanne. Fred (diegene die ons meenam) wilde heel graag zijn 'nieuwe' auto uittesten. We reden dus de ondergelopen savanne in... Na 5 minuten zaten we al vast in het zand!

We stonden tot aan onze kniën in het water zoals je kan zien.
Het duurde heel lang voor we terug verder konden! Hoe meer ze probeerde om de auto eruit te krijgen, hoe dieper de auto zakte in het zand. Het lukt niet om de auto los te krijgen! Tuurlijk niet, als de voorwielaandrijving niet aanstaat! Staan we daar een half uur te sukkelen, komen er andere mensen ons helpen en zijn we er op 5 minuten uitgeraakt!

Nadien krijg Fred er nog niet genoeg van en heeft hij nog een dik kwartier zot gedaan in de savanne! (gelukkig niet meer in het water!)

Uiteindelijk zijn we rond 16u toegekomen in Overbridge!


En dan, lekker chillen!

15-4 tot 21-4

Maandag 15 april

Eerste schooldag! Ik was heel nieuwsgierig of de kinderen geoefend hadden in de vakantie!
En ja hoor! De werkgroep toneel was voltallig aanwezig met (de meeste) ingestudeerde teksten! Wij zijn fiere juffen! :-)

In de voormiddag zijn we naar Thalia geweest. Daar vloog de tijd want we hielden ons bezig met de podiumplaatsen van de kinderen, waar ze op en af zouden komen.
Na een anderhalf uurtje zijn we even gaan vragen om de prijs, waar we even van verschoten!
Als je in België een zaal huurt, zit alles er inbegrepen (geluid, licht, airco,...). Hier moet je voor alles extra betalen en/of zelf een firma contacteren. Je moet zelfs betalen voor de generale repetitie (per uur).
Jaja, we zijn nogal verschoten van de prijs! Hopelijk maken ze voor ons een prijs omdat het voor het 10-jarig bestaan van de school is.

In de namiddag hebben we niet zoveel gedaan omdat de regen ons binnenhield. We hebben dan maar wat in onze hangmatten gelegen met een goed boek en een glasje Borgoe-cola.

Dinsdag 16 april

In de voormiddag hadden we een vergadering met de werkgroep catering.

WAT EEN VERGADERING!
De werkgroep catering had in de vakantie niet even nagedacht over hun taak. Ze zeiden dat ze niet verder konden. Ze kraakten (naar mijn gevoel) ons hele project wat af. Ze vroegen zich af waarom het zo groots moest zijn.
Hanne en ik hebben dat zelf nooit gewild. Mw Hokstam wou een groots evenement vanwege het 10-jarig bestaan van de school onder haar leiding.
Voor ons wat het ook al goed geweest als we een gewoon podium konden plaatsen op de speelplaats.

Daarna ging het over het budget. Meneer Hokstam vroeg naar een begroting. Niemand had ons ooit gezegd dat we dat moesten maken. Pas als we dat zouden maken, kregen we een budget.
Hanne en ik hadden daarvoor al enkele malen gevraagd naar het budget. Nooit hebben we daar een antwoord op gekregen.

Daarna wilden ze onze musical laten doorgaan in Oktober. Maar dan zijn wij er helemaal niet meer. Dus dan zou ons project niet meer door ons worden afgewerkt.... We hadden een hele boterham te verduren!

Oohja nog even vergeten te melden: Onze directrice zit in Nederland, net nu we haar het meeste nodig hebben!

We waren er even niet goed van! Gelukkig was Dorethy er om ons bij te staan!

Vandaag hebben we onze nieuwe opslaglocatie gezien. Het is een huisje op enkele meters van de school. Het is een gewoon woonhuis dat we mogen gebruiken. De school beschikt niet over een ruimte waar wij onze spullen (van decor) kunnen maken en opbergen, vandaar dit huis.

Na wat skypen om de familie thuis op de hoogte te houden, zijn we nog eens gaan zwemmen. Ondanks de regen hebben we toch wat baantjes getrokken.

Helemaal uitgeput na het zwemmen, hebben we toch de moed nog gevonden om ons huisje hier eens te kuisen. En weet je waarom? We vonden een kakkerlak en een molsbeest (Hanne noemt dat zo). Even schrikken, maar we hebben ondertussen geen schrik meer van die beesten. Aangezien we ze in het binnenland regelmatig tegen kwamen :-)

In de avond hebben we nog bezoek gekregen en uiteindelijk zijn we na een drukke dag gaan slapen!

Woensdag 17 april

Vandaag heb ik me de hele voormiddag bezig gehouden met het draaiboek. Hanne hield zich bezig met de werkgroepen. Al stond ik haar wel bij wanneer de leerlingen niet luisterden natuurlijk.

In de namiddag zijn we de historische binnenstad van Paramaribo gaan verkennen.

Ik laat jullie even meegenieten!

Vertrek aan het Onafhankelijkheidsplein.

Dit grasveld vormt het hart van de stad. Hieromheen staan de belangrijkste gebouwen van het land, politiek gezien: enkele ministeries, het paleis van de president en het parlementsgebouw. Op dit plein vinden parades plaats; officiële bijeenkomsten en toespraken, zoals elk jaar op Onafhankelijkheidsdag. Verder gebeurt er niet zo veel. Op zondag strijden in alle vroegte mannen met kleine vogeltjes om de eer van de meeste tjilps en rollers. En er wordt wel eens gevoetbald en gevliegerd op zon-en feestdagen.
Het veld werd eind 17e eeuw aangelegd als exercitieterrein voor de militairen die het fort bevolkten. In 1975 werd het omgedoopt van Oranjeplein tot Onafhankelijkheidsplein. In de hoek het dichtste bij de rivier vormt het ronde vlaggenplatform 's avonds een geliefde hangplek. Van daaruit gezien staat aan de linkerkant van het plein onder meer het moderne congresgebouw uit 1999, met glazen gevel.
De lange zijde van het plein is voor het Presidentieel paleis, rond 1730 gebouwd als huis voor de gouverneur. Het is vaak verbouwd en opgeknapt (zoals nu!). De presidenten gebruiken deze reusachtige, tropische residentie alleen maar voor ceremoniële bijeenkomsten.

We wandelden verder richting de Mr. Lim A Poststraat.

Dit is een smalle straat met de gaafste rijen houten huizen. We konden de details zoals balkons, deuren en stoepen goed bewonderen.





Doorheen de Poststraat gewandeld kwamen we op de gravenstraat of beter gezegd de Henck Arronstraat.


De bekende gravenstraat werd in 2003 met enkele straten in het centrum hernoemd en opgedragen aan Surinaamse politici. Henck Arron was de eerste premier van het onafhankelijke Suriname. Nog altijd bevat deze straat een aantal van de mooiste houten huizen van Paramaribo. Je ziet de St. Petrus en Pauluskathedraal, een unieke houten kerk, die in restauratie is. Een beetje verder zie je de Natinale Volksmuziekschool.

Vandaar zijn we weer richting het Onafhankelijkheidsplein gewandeld. Het werd donker.

Donderdag 18 april

Vandaag was een productieve dag. Ik ben samen met Lydia (mediatheek-medewerkster) sponsoring gaan zoeken. We gingen enkele bedrijven binnen zoals Sweet Heart, Bazaar Berouyt, Para Springs, .... . Sommigen wilden sponsoren door een flinke korting te geven als we iets zouden aankopen zoals t-shirts, andere wilden dan weer niets sponsoren omdat wij (de kangoeroeschool) geen sociale school zijn. De meeste bedrijven kiezen ervoor om te sponsoren voor gewone scholen of projecten met weeskinderen of arme kinderen, .... . Wij zijn een particulieren school.
Wel jammer, want dit belemmerd ons project! We zouden heel graag veel zaken maken van decor tot kleren met afval (stofjes, karton, piepschuim,....).

Terwijl ik sponsoring aan het zoeken was, was Hanne op school bezig met de leerlingen. Vandaag kwamen de groepen dans en toneel nog eens samen. Dans bleek heel hectisch te zijn verlopen, toneel heel goed. Dat zag ik meteen als ik binnen kwam.
In de namiddag (13u-15u) was het de beurt aan de werkgroep zang. De leerkracht die ons zou bijstaan, is niet komen opdagen (en had een heeeeeeeel flauw excuus!!). Ik ga haar morgen toch eens vragen waarom ze ons in de steek liet. Ook het aantal kinderen is sterk verminderd. Zo gaat de musical wel niet lukken! Als zowel de leerkrachten als de leerlingen geen moeite meer doen.....

Hopelijk zijn de leerlingen de volgende samenkomsten wel aanwezig!

Na school zijn we naar ZIN gefietst. Daar hadden we een afspraak met Dion! Op 3, 4 en 5 mei gaan we met hem weer op trip :-D We gaan naar Blakawatra (goudmijn). We kijken er naar uit!

Na een powernap en een koude douche waren we klaar om nog eens een stapje in de wereld te zetten. We willen nog zoveel mogelijk genieten want binnen een dikke maand zitten wel al terug in het Belgenlandje!

Vrijdag 19 april

Na een repititie met de werkgroep 'zang' hielden Hanne en ik een vergadering met alle leerkrachten. We wilden heel graag weten hoe ver ze staan met alles.
Gedurende de vergaderingen keken ze regelmatig op hun klok (want om 13u stopt de school eigenlijk).
Ze hadden nog niet veel werk gestoken in hun opdracht. Jammer! Want dat zou het voor Hanne en mij wat gemakkelijk maken. Ik maak er me in ieder geval niet meer druk in. Wij doen ons deel; de musical met de kinderen. Willen ze niet opzoek naar sponsors voor het materiaal, dan moeten ze het maar betalen. Willen ze niet oefenen voor een act, dan hebben de leerkrachten geen act.
Zolang de kinderen hun stuk maar goed kunnen, zijn wij tevreden.

Na de vergaderingen zijn we onze locatie met Leonnie gaan bekijken. We zagen ook voor het eerst de eerste ontwerpen voor het decor van de leerlingen. Echt kunstenaars! Er zitten echt mooie dingen tussen!
Het decor worden dus tekeningen van leerlingen. Ze worden ingescand en geprojecteerd op wit doek.

Wat lekker appeltaart gemaakt voor de huisbaas en zijn vrouw en daarna in ons bedje gekropen.

Zaterdag 20 april

Vandaag de eerste repetitie met alle werkgroepen!
We zijn vroeg moeten opstaan omdat de aircoman langskwam. Er scheelde iets met de airco. Hij lekte en maakte superveel lawaai! Vooral 's nachts dan. Nu ruikt hij weer goed en doet weer heel normaal!
Daarna zijn we vertrokken richting school (in de regen). Er was niemand! Geen Meneer Hokstam of andere leerkrachten te bespeuren en oohjaa, geen kinderen ook niet!
De afspraak was dat de leerlingen er zouden zijn om 10uur. Fout van ons om te denken dat ze er om 10 uur zouden zijn. Tegen 10u15 kwamen de kinderen toe. Om 10u45 konden we eindelijk beginnen.
We hebben met de kinderen de hele musical gespeeld. Het begint stilaan vorm te krijgen. Moesten nu alle leerlingen aanwezig zijn, zou het nog beter zijn!

Nog een beetje (veel) oefenen en het wordt schitterend!

In de namiddag zijn we gaan zwemmen.
Rond 20u kreeg ik een app-berichtje van Christine (Christine heeft ons de eerste week wat rondgeleid in Paramaribo). Zij vroeg of we meegingen naar een rockconcert. (We wisten niet eens dat dat hier ook bestond). We hoorden tot nu toe alleen maar schudde-konten-muziek.
Toen we daaraan kwamen stond Lipsstick op het podium.

Na Lipsstick was het tijd voor Apoplactec. Deze groep is bekend geworden met volgende nummer.
Ze vertrekken ook volgende week op tour voor het eerst naar Nederland.

De laatste groep die we zagen was Delain. Echte rock!
Primeur; ze speelden voor het eerst in Suriname :-)

Het was een gezellig, geslaagde avond!!

Zondag 21 april

Om 8u45 kwam Frank (ons huisbaas) ons ophalen. Hij ging met ons naar de markt een eindje verderop. Het was toch vroeg opstaan hoor :-) 

De markt was fijn! Hij leerde ons nog enkele nieuwe Surinaamse vruchten kennen.

Tegen 10u waren we terug thuis. Toen we thuis aankwamen Markt had onze buurvrouw een bijeenkomst. Zij is hier voor een project 'Geluk'. We mochten van haar deelnemen aan de sessie. We vonden het best interessant, zeker omdat ze lesmateriaal toonden. We vroegen haar de contactgegevens van haar Belgische collega in Brussel. Dit zeker een interessant project om te uiten werken in de klas. 

Van al dat stilzitten en zonnen zweet je wel wat af! We zochten afkoeling in het zwembad.

Na een verfrissende duik zijn we vroeg in ons bed gekropen. Morgen is het weer maandag!! (lees: 6uur opstaan!)

9-4 tot 14-6

Dinsdag 9 april

Vandaag niet zoveel gedaan! We hebben goed uitgeslapen. Het was wel weer aanpassen om na 10 dagen weer in een bed te slapen:-) Na het uitslapen zijn we beginnen wassen, onze kleren van de trip. Niet dat het er veel waren, want we hebben de kleren vaak gewassen in de rivier waardoor we op trip niet zoveel moesten meenemen. 

Na het opzetten van de was zijn we inkopen gaan doen voor de hele week. Groenten, fruit, brood, ....

Deze week eten we geen rijst! We hebben er voorlopig even genoeg van. 

In de avond kregen we bezoek van onze tripgenoten. Na 10 dagen jungle hebben we ons een goed verwend met lekker eten, leuke muziek, flairs, ...

Het was een gezellige avond! 

Woensdag 10 april

Wat een dag! Regen, regen en nog eens regen! Het heeft niet anders gedaan dan geregend vandaag! 

Ideaal dagje om dan maar eens voor school te werken. En te skypen:-) 

Donderdag 11 april

Vandaag de moed bij elkaar gevonden om te gaan fietsen. We maakten een fietstocht naar de stad onder meer naar de domineestraat (winkelstraat). We hebben de hele dag vertoefd in de stad. En vooral dan in de winkels. Ze hebben hier in Suriname toch een speciale kledingstijl  Hele krappe, felgekleurde kleren. Helemaal niets voor. Maar toch heb ik me er eens aan gewaagd en heb ik een tof (gekleurd) kleedje gekocht. 

'S avonds zijn we met Laure en Sabrina naar Havana geweest. Havana is een discotheek waar er tot 1u30 salsa wordt gedanst. Na 1u30 draaien ze gewone dansmuziek. Je kan het vergelijken met een gewone discotheek enkel zijn de liedjes wat gemixt tot schudde-konten-muziek.

We zijn om 4u doorgegaan omdat onze taximan 'dikke Bryan' tot 4 uur rijdt. 

Vrijdag 12 april

Eerst gewacht tot de regen voorbij was om dan te vertrekken richting de stad. We zouden de laatste (nog bezochte)  winkels bezoeken en reden daarna richting princessenstraat om een pakje op te halen. Mijn ouders hadden een pakje meegeven met mensen die hier op bezoek kwam. Het was leuk om een pakje te krijgen :-D 

Daarna naar de zin naar de touroperator om te vertellen over onze jungle-trip. En natuurlijk ook om te regelen voor het vervolg aangezien Dion ziek was. Maar Dion was er niet.

De dag hebben afgesloten in touche samen met onze nieuwe voorburen. We wilden hun inleiden in het uitgaansleven. En dat is ons gelukt ook. Ze vonden het super tof! En ook wij hebben ons geamuseerd. 

Zaterdag 13 april

Vandaag uitgeslapen, wat opgeruimd en dan vertrokken richting de stad. In de stad kwamen we Joris en Katrijn tegen. We gingen aan de waterkant nog iets met hen drinken want ze vertrekken maandag weer huiswaarts!

'S avonds zijn we gaan Bowlen. De bowlingbaan blokkeerde de hele tijd, waardoor onze bowlingtijd snel voorbij was. Gelukkig kregen we een extra halfuurtje waarin we ons spel konden afmaken. Ik was 2des, Hanne een gedeelde 3de plaats.
Na het bowlen zijn we naar zsa zsa zsu gegaan. Daar maakten we kennis met Surinaamse dansstijl; salsa, merengue, zoug,... . Na een dik uurtje in de salsa-dansruimte zijn we verder gegaan naar de house-ruimte. Ook daar maakten we kennis met een Surinaamse dansstijl! Jaja, speciale dansstijl hebben ze hier! 

Zondag 14 april

Vandaag ook weer regen! Ik denk dat de regentijd begonnen is :( 

Toch zijn we daarjuist vertrokken naar de stad. We waren van plan om Fort Zeelandia te gaan bezoeken. Eenmaal daar aangekomen, bleek dat het al gesloten was. Volgende week wat vroeger gaan want van 10u tot 12u is het een gratis rondleiding ( en dat is altijd mooi meegenomen he)

We zijn dan maar iets gaan eten en drinken aan de waterkant. Het was gezellig! 

Ons jungle-avontuur (29-3 tot 8-4)

Waaauw, wat een ervaring...
Na onze 10-daagse jungletrip is het weer even aanpassen om terug te zijn in de stad. Weer die tutterende auto's, blaffende honden, muziek, mannen die fluiten en de airco in de kamer.
Wij willen graag terug!
En de reden hiervoor is... Dit ontdek je als je ons verslag leest!

Vrijdag 29 maart

Gisteren uren bezig geweest met onze voorbereiding van de trip; kuisen, zak maken, wassen, .... .

Wat staken we allemaal in onze zak?
1 warme outfit
3 shorten en topjes
stapschoenen en sokken
tevas
hangmat en clamboe (muggennet)
slaapzak
survavelkit ( zakmes, aansteker, veiligheidsspeld, naald, draad, zaklamp)
tandborstel en tandpasta
Malarone
één blok zeep waarmee we ons lijf, haar en kleren gaan wassen.
zonnemelk
zonnehoed of iets om op je hoofd te zetten

Na een woelige nacht vol dromen over wat zou kunnen komen, stonden we om 5 uur op. We waren nog heel moe maar hadden er veel zin in.
Om 5u45 werden we opgehaald door de taxi, nog even een tussenstop aan de princessenstraat (waar we Laure en Sabrina ophaalden) om daarna door te rijden naar de afgesproken plaats.

Aangekomen op de vertrekplaats werden we enthousiast begroet door Rik. Een Nederlander die meeging op trip. Wij waren dus de 2de die aankwamen op de afgesproken plaats.

We propten ons en onze bagage in één van de 2 busjes samen met de 26 andere mensen en vertrokken richting Apiapaati.

Nog even een korte, maar noodzakelijke tussenstop aan Fred's huis (Fred is de organisator van de tour) voor eten op te halen, de 2de stop was een sanitaire stop en de 3de stop (na 3 uur rijden) was aan de plaats waar we met de boot onze reis zouden verder zetten.

Onze groep was groot, 30 studenten en dan nog eens 10 begeleiders. Van die 30 studenten waren er buiten ons maar 5 Belgen. Wij waren dus in de minderheid tussen de Nederlanders :(

De boottrip was lang en hard, dat is nog zacht uitgedrukt. Maar oooooooh zoooooo mooi:
kilometers en kilometers aan groene muren van bomen, lianen, met hier en daar kleurrijke vogels en mensen (marrondorpjes).

Na een reis van 7 uur eindelijk aangekomen op het eiland Apiapaati. (het eiland van Apia, de opa van Fred)
Het eiland was niet zo groot (je kon er in 10 minuten rond zwemmen), maar wel heel gezellig. Er stonden verschillende kleine houten huisjes met een dak van palmbladeren. Een viertal huisjes waren bewoond. Hier woonden één van de vrouwen van Fred's papa en haar gezin (2 dochters, 4 zonen). De huisjes hadden de grote van één kleine kamer van bij ons. Je had een huisje om te eten, te koken, en te slapen. Voor ons waren er ook enkele huisjes gereserveerd om te slapen. Daarnaast was er nog één overdekte ruimte om te koken en te eten. Dat werd ook onze slaapplaats aangezien er te weinig plaats was in de huisjes.

Na een korte verkenning van het eiland, kleedden we ons om in de wc's en namen we onze eerste duik in het  Surinaamse rivierwater!
Dit was een ervaring om nooit te vergeten en één die we de komende dagen zeker nog vaak zouden  overdoen.

Als avondeten kregen we kip met rijst ( wat anders? :) ) Hierna konden we voor de eerste keer proeven van de Surinaamse-Afrikaanse dansstijl. Vlinderen met benen, schudden met de heupen en vooral veel door de knieën gaan.

Na een vermoeiende dag en dansavond wouden we graag gaan slapen, maar we moesten wachten tot iedereen hetzelfde van plan was. Het dansfeest ging immers nog door in onze slaapkamer.

Na lang wachten eindelijk in slaap kunnen vallen in een goed liggende hangmat met vele geluiden van dieren en water op de achtergrond.
Het was een zalige nacht!

Zaterdag 30 maart

We werden vroeg gewekt door de opkomende zon en het lawaai in de keuken. We sprongen vanuit onze hangmat recht de rivier in voor te baden. HEERLIJK! Dit is eens wat anders dan de hele tijd de kijken op de badkamer tegels. 

Na een goed stevig ontbijt maakten we ons klaar om te vertrekken richting Bende Kondre. Bende Kondre is een marron-dorpje gelegen op 15 minuten varen van Apiapaati. 

Na een kleine dorpswandeling maken we de tocht richting de Ananasberg, dit is een jungletocht van ongeveer 2 uren, waarna de Ananasberg beklommen kan worden.


Op weg naar de Ananasberg kwamen we de mama van Fred tegen. Ze was op haar akker pinda's aan het oogsten. Vele handen maken licht werk, dus hebben we haar allemaal wat meegeholpen. We kregen nog wat suikerriet en andere vruchten te proeven. 

Nu waren we klaar voor de top van de Ananasberg te bereiken.  Op de berg zouden we opzoek gaan naar verse ananas, maar doordat deze berg een toeristische plek is, was alle ananas al weg. We aten dus koekjes en dronken warm water in de blakende zon waarna we weer naar het dorp trokken. De jungle was mooi, warm en dichtbegroeid waardoor je de mensen voor en achter je gemakkelijk uit het oog en oor kon verliezen. Het leek dat we een half uur met ons 4 hebben gewandeld door de jungle. We hoorden niemand voor en achter ons. Toen we uiteindelijk iedereen terug vonden, ontdekten we dat de jungle heel wat te bieden heeft, geneeskrachtige planten, heerlijke vruchten en zelf een communicatiemiddel (telefoonboom). De telefoonboom is een boom die geen rond stam heeft, maar eerder klankwortels tot helemaal boven. Je slaagt er tegen met je manchette waardoor er een hol geluid weerklinkt doorheen de jungle. Dit is één van de reden waarom iedereen die de jungle ingaat een manchette bij zich heeft.


 Na de tocht hebben we onze junglekleding omgeruild voor onze zwemkleding en zwommen we de rivier over naar de Tapawatraval. De andere mensen vaarden met de boot tot de waterval. We zwommen en genoten van een natuurlijke massage van de waterval. 

Na heerlijke genoten te hebben keerden we terug naar Apiapaati om nog even te zwemmen en lekker te eten. Wij waren doodmoe na deze vermoeiende dag en zijn allemaal afzonderlijk in slaap gevallen in een hangmat die we tegenkwamen. Slaapdronken bonden we midden in de nacht onze eigen hangmat in de slaapruimte om rustig verder te slapen.

Zondag 31 maart

Na het gezamenlijke ontbijt maken we ons weer op voor vertrek. Ditmaal liepen we via de dorpen  Gran Slee, Akwou Kondre en Bofo Koele  wederom richting de Tapawatra waterval. Hier stapte Hanne samen met de sterke mannen vol goede moed het water in om de boot over de stroomversnelling heen te trekken.Ze ging wel eventjes kopje onder en had een blauwe bil, maar ze leefde nog :-) Nadien stapten we op de boot om vervolgens stroomopwaarts de Gran Rio op te varen richting de grootste waterval van het bovensuriname gebied, de Gran Dan val.

Hier was het gewoon genieten geblazen en lekker zwemmen. We konden ook in de stroomversnelling springen. We waren wat afwachtend want het leek echt gevaarlijk. De begeleider testte het eerst even uit, en kwam pas na een paar minuten boven water. Wij zaten daar dus allemaal met grote schrik. Pas nadat bijna iedereen wat verder sprongen en heelhuids na 2 seconden boven kwam, waagde Hanne als eerst de sprong. Ze vond het geweldig! Ze overtuigde me en dus sprong ik met haar mee! We sprongen wel 3 keer na mekaar! Er waren natuurlijk wel wat veiligheidsregels aangebonden; veiligheidsvest aandoen, ver genoeg in de stroming springen, knieën optrekken, laten meevoeren met de stromingen en tot slot op tijd naar de kant gaan. Dit laatste is mij niet goed gelukt. Ik werd meegenomen door de stroming. Maar gelukkige spoelde ik enkele meters verder aan als een zeemeermin. 

 

 

 

Nadien keerden we terug naar Apiapaati om wat ontspannen voor de activiteit van 's avonds. We genoten van het wiegen in de hangmatten, het lachen met de begeleiders, de babbels met de groep en uiteraard ook het eten.

'S avonds was er in het dorpje verder op een begrafenisfeest dat al 2 weken aan de gang was. Deze avond was de laatste dag dat feest was, alle mensen die hem kende kwamen hem een laatste groet brengen en zijn familie eer betuigen door te dansen en zingen voor en rond de kist. 

In het begin was het heel traditioneel. Mannen en vrouwen stonden tegenover elkaar met in het midden een grote kring. Mannen zongen iets, vrouwen reageerden erop. Ze daagden elkaar uit.  Er werd gedanst, gezongen, gedronken en gegeten. Met het dansen en zingen eerden ze eigenlijk de overgebleven familieleden. Ook Fred waagde zich in het midden van de kring en danste de pannen van het dak (als die er waren). 

Er waren veel symbolen aanwezig. De kist leek op een groot driehoekig hondenhok. De overledenen kreeg alles mee wat hij nodig had om in het leven na de dood te leven; pani's (doeken), eten (rijst en casave), potten en pannen, patronen om te jagen, ... . Er hing ook een heel lang doek van boven in de mast tot beneden op de grond als middel om in contact te treden met de voorouders. 

Er was ook een speciale hut gebouwd vol hangmatten, dit was voor de mensen die wilden blijven slapen in het dorp (na het feesten). 

Een dag voordien was er nog iemand in hetzelfde dorp overleden, daar zaten ze nog in het beginstadium van het feest. De kist moest nog gebouwd worden. 

Er werd gedanst op Afrikaanse muziek gedraaid door een deejee. 

Hanne gaf helemaal op de dansvloer terwijl wij (Laure, Sabrina en ik) rustig terug naar Apiapaati vertrokken. 

Op Apiapaati hebben we rustig aan het water gezetten, wat gebabbeld met de andere studenten tot Hanne terug was van het dansen. 

Hanne daarentegen heeft iets helemaal anders meegemaakt:
Laat op de avond kwam het feest helemaal op gang en begon iedereen mee te dansen. De dansstijl hier was niet zo als die in België. De beweging zit hem vooral in de heupen. Daar wordt op alle mogelijke manieren mee bewogen. En als een jongen en meisje samen dansen, gaat het op de deze manier: 
De jongen gaat voor of achter het meisje staan (dit kan ook met 2 jongens). Er wordt samen met de heupen bewogen. 
De marronvrouwen vonden dat Hanne het heel goed deed en ze kreeg een pani. Dat was een hele eer want dat wou zeggen dat Hanne één van hen was. Hanne was er helemaal ondersteboven van! (Heb ik mogen aanhoren :-) ). 

Eenmaal Hanne terug op Apiapaati aankwam, was het rond 3u. We hadden nog zin om kaaimannen te spotten. We vertrokken met 2 marronmannen met de boot richting kaaimannen. 
Kaaimannen lijken op kleine krokodillen. 
Jammer genoeg zagen we er die nacht geen. 
Terug op het eiland kregen we een klein hongertje ( We werden door de begeleiders 'de bodemloze buikjes' genoemd, aangezien we wel altijd konden eten.). Gelukkig waren we niet alleen, maar hadden ook enkele begeleiders honger. Na een hele bak nasi op gegeten te hebben, zakten we af naar de slaapruimte om met volle buikjes in slaap te vallen. 

Even ter informatie: mensen die veel eten in Suriname worden aanzien als gezellige, spontane, gezonde mensen.  Surinamers houden ook heel veel van eten en appreciëren het wanneer hun eten wordt opgegeten. 

Maandag 1 april

Deze dag stond in het teken van de terugreis naar Paramaribo voor de andere studenten, niet voor ons! Dit was nog maar deel 1 van ons jungle-avontuur. We vertrokken vroeg vanaf Apiapaati per boot terug naar Atjoni, waar de bus ons opwachtte. We stopten onderweg nog even en bezochten de stuwdam met uitzicht over het Brokoponomeer. 

Nadien reden we door richting Zanderij waar we werden afgezet en kennis maakten met Dion, onze gids voor de komende week. 
Dion is een man met merendeels Indiaanse bloed in zijn lijf heeft en voor de rest een mix van alles is. Hij houdt van gezelligheid, liever doen dan denken en zoals elke Surinamer houdt hij van de vrouwen.
Hij wist ALLES over de founa en flora en komen elk dierengeluid nabootsen. Zo lokte hij vele dieren en konden wij vele dieren van dichtbij bewonderen. 

Na een korte ontmoeting ging Dion inkopen doen, terwijl we lekker frietjes met kip kregen om op krachten te komen voor het avontuur. Dion kreeg nog een nieuwe cd voor in de auto. We kropen met z'n 5 het busje in en vertrokken midden in de nacht holderdebolder de hobbelige bauxietweg op. Terwijl de tonen van een reggealiedje door de boxen weerklonken stak Dion stak een jointje op. ( 'Jullie moeten niet bang zijn wabliefjes, ik kan heel goed rijden met een beetje wiet in mijn systeem, zelfs beter', zei Dion om ons gerust te stellen)
We keken elkaar even lachten aan en wisten dat het avontuur nu echt begonnen was.

We maakten een tussenstop om naar de prachtige sterrenhemel te kijken en onze blaas te ledigen. Dit gebeurde zomaar in het midden van de weg achter de auto. Er rijden namelijk niet veel (om niet te zeggen niemand) 's avonds op de bauxietweg. 

Na 4 uur rijden kwamen we midden in de nacht aan in een marrondorpje. We gingen onze hangmatten zomaar ergens onder een afdak en gingen slapen. We lagen rustig te slapen tot dat Sabrina begon te gillen ' HELP, NEEEN, HELP, LAURE,....'. Ik riep op Dion omdat ik helemaal niet zag wat er gebeurde aangezien het pikdonker was en ik niet snel genoeg uit mijn hangmat geraakte. Blijkbaar had Sabrina een nachtmerrie over dat de grond naar beneden zakte en wij er niet meer waren. We vonden Sabrina op de grond onder haar hangmat. Op het moment zelf hadden we allemaal een beetje schrik, maar na 5 minuten lagen we allemaal met de slappe lach in onze hangmat. Van een goeie start gesproken! 

Sabrina durfde niet meer in haar hangmat te slapen, dus kroop ze bij mij in de hangmat en heeft ze toch nog wat kunnen slapen. 

Dinsdag 2 april

Deze dag ons eerste dier gespot. Terwijl we ons rustig aan het wassen waren in de rivier zwommen er 3 rivierotters voorbij. Na wat sandwichen met veel choco, de auto in met een extra passagier erbij. We werden vergezeld door een rastaman, genaamd Awo. Awo zei niet veel, maar als we hem iets vroeg antwoordde hij rustig met een zware stem. Awo was een marronman van 41jaar met het lijf van een 20-iger en dreds tot op zijn enkels. Nu verder helemaal naar het Westen, naar het paradijs van Suriname(volgens Dion); Avana Vero. Hier komen niet veel mensen, wonen niet veel mensen, dus is de natuur ongerept en zijn de dieren geen mensen gewoon. Dit zorgt ervoor dat de dieren nieuwsgierig zijn naar ons, en ze dus komen kijken wie of wat we zijn. Ze weten niet tot wat voor vreselijke dingen mensen in staat zijn en je kan er dus heel dichtbij in de buurt van komen. 

Op de splitsing van de weg naar Apoera en de weg naar Avana Vero werd er kip met rijst geleverd. Dion betaalde in natura met wiet. Even later stopten we om te eten en even een frisse duik te nemen in een kreekje. Hanne waagde een sprongetjes terwijl wij toekeken. 

Aan het eind van de weg kwamen we aan bij het huis van de eigenaars van het eiland Avana Vero. Dat waren de enige mensen in de omgeving. We vaarden met een bootje naar het eiland waar we zouden overnachten. 

Wat een mooi eiland! Van een Paradijs gesproken!

 We kwamen aan toen de zon al onder was en aten nog een lekker sandwich met kip nuggets en hot ketchup. LEKKER!

Nadien zijn we gaan dieren spotten. Tijdens het varen schenen Dion en de bootsman met een extra straffe zaklamp om dieren te vinden. Ze hadden maar enkele seconden nodig om te zien welk dier waar zat, welke soort het was en welke leeftijd. We zaten verwonderd toe te kijken vanuit het bootje. Plots zag Dion 10-tale ogen oplichten aan de oever. Hij vermoedde dat het een groep kikkers was, die samen een feestje bouwden.  Maar dichterbij gekomen, kwamen we tot de verrassende ontdekking dat het babykaaimannen waren. Dion nam er ééntje en ook wij mochten het eens vastpakken.

Even later spotte Dion een Surinaamse haas met haar jong. Hij zocht een stok en gebruikte visdraad om een strop te maken. Daar zaten we dan een halfuur wachtend in spanning terwijl Dion verschillende poging ondernam om de strop rond de nek van de moeder te krijgen. Plots was strop rond de nek van mama haas en begon het beest wild te spartelen. Wij zaten in het bootje onderaan de oever, nogal op een gevaarlijke plaats want het beest kon op elke moment in de boot op ons springen. Ik lag rustig in het bootje te wachten (omdat het al zolang duurde), toen Hanne me plots naar haar toe trok, het bootje wankelde, Laure nam me vast, Sabrina nam Hanne vast. Maar ik besefte niet eens wat er gaande was. Grappig moment als we er nu aan terug denken :-).

Het was gelukt en Dion kon het bijna niet geloven. Dion had nog nooit op deze manier een haas gevangen. Spijtig genoeg was de babyhaas weggelopen, de bootsman wou deze graag tam maken en houden als huisdier. Daarom hebben ze de stok met moeder eraan vastgezet zodat ze kon dingen als lokaas voor het jong. Later die nacht heeft de bootsman de babyhaas nog kunnen vangen en de moeder gedood. 

Die nacht hebben we HEERLIJK geslapen! 

Woensdag 3 april 

Terwijl Hanne het haar van het beest schrapten en het beest in 2 sneed, lagen wij nog rustig te ronken. Na een ontbijtje trokken we met Dion en de bootsman ' Randy' de jungle in. We slingerde aan liaan, zagen wat dieren en leerden over de werking van bepaalde planten bvb krapavrucht, je kan er olie (stinkende olie) van maken waardoor de beesten wegblijven. 

Hierna zijn we gaan baden in een waterval in de buurt. Daar zagen we enkele rotstekeningen van indianen van meer dan 1000 jaar geleden.

Na het baden zijn we terug naar het eiland gegaan en stond ons potje al klaar. Het was verse haas met rijst. 
Met een volle maag vertrokken door de nacht richting Apoera. Het was een lange tocht waarbij we nog enkele dieren gingen spotten. Dion had aan zijn auto een grote spot aangesloten om zo de dieren goed te zien. We zagen enkele kikkers en vogels. Jammer genoegen zagen we geen jaguar. 

Toen we moe waren stopte Dion langs de kant, gooide een zeiltje open om op te slapen en maakte een kampvuur aan om knakworstjes boven te roosteren. 

Na de knakworstjes kropen we het zeil op en probeerden wat te slapen. De ondergrond was wat hard en dat is nogal zacht uitgedrukt. :-)

Donderdag 4 april 

Wat een ochtend! We werden al heel vroeg wakker door de zon die op kwam en door al gezoem van de insecten. Ik durfde mijn slaapzak niet uit, terwijl Hanne al weer aan het spelen was met vuur. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en verliet mijn slaapzak om nadien dekking te zoeken in de auto. Al die bijen, wespen, steekvliegen vind ik geen prettige beestjes om mee wakker te worden. Blijkbaar lag onze slaapplaats juist op de vliegbaan van de bijen die van hun nest naar de bloemen gingen. 

Als dat nog niet genoeg was, kregen we geen sandwichen met choco als ontbijt, maar vis. Oké, ik moet eerlijk toegeven dat het nog lekker was. 

Het waren de vissen die Dion en Randy de dag voordien gevangen hadden. 

Eenmaal dit op en ingepakt, vertrokken we richting Apoera. Onze voorraad koekjes en eten was op. Apoera is een Indianendorpje waar Dion vroeger nog gewoond heeft. Hij vertelde ons dat dit dorpje vroeger een 2de Paramaribo was, maar door de binnenlandse oorlogen helemaal verwoest is geweest. Jammer, want het zag er een gezellig dorpje uit. 

We reden langs de enige school in Apoera . Aan de overkant van de school woonden alle leerkrachten met hun gezin.

Dan inkopen doen, lekke band laten herstellen en dan onze tocht verder gezet richting Blanche-Marie.

De weg naar Blanche-Marie was net een tocht door de jungle. We werden helemaal door elkaar geschud. Er waren veel putten in de weg, veel bochtjes, ... . De weg was ook niet altijd even goed berijdbaar. Zo geraakten we niet van de eerste keer een steile modderige berg op. Gelukkig lukte het na een 2de poging wel.
Helemaal door elkaar geschud zijn we aangekomen in Blanche-Marie. Het zag er vervallen uit. Dion vertelde dat de vorige eigenaar van deze plek een paradijs had gemaakt, maar na zijn overleden dit een beetje verlaten is. Na rijst met kip vertrokken we gepakt en gezakt te voet richting de Blanche-Marie vallen. Het was al donker toen we aankwamen, maar we hoorden al het water van de val al vallen.
We zijn nog even gaan genieten van het geluid van het water, om nadien in slaap te vallen naast de watervallen.

Hanne kroop nog niet onmiddellijk haar hangmat in. Zij ging nog op zoek naar een sidderaal. Ze zag een kleine en grote sidderaal.

Vrijdag 5 april 

De volgende ochtend konden we eindelijk het prachtige schouwspel naast ons hangmat aanschouwen. Wat een mooie, grote waterval. We konden zelfs achter de waterval kruipen. Na een heerlijke watermassage vertrokken we weer naar beneden voor het ontbijt. Dion voelde zich niet zo goed en ging even rusten. Wij genoten nog even van de kleine waterval en gingen baden. 

 

Na een uurtje of 2 laadden we de auto terug in en vertrokken richting Witagron. Daar maakten we kennis met 2 Nederlanders die met ons de tocht hebben voortgezet. Daaraan gekomen in het dorp werd onze entourage nog groter. Er gingen nog 7 Marrons mee naar de volgende plek. Aangezien het er regenachtig uit zag, zijn we blijven slapen in het huis van Romano. 
Hanne haar haren werden ingevlochten, terwijl wij kaaimannen gingen spotten. 
Romano was de bootsman, hij vaarde met ons een heel eind de rivier op om kaaimannen te zien. Hij vaarde heel snel en nam korte, scherpe bochtjes. We zaten op de boot met wat schrik, maar zijn na een dik uurtje wel helemaal droog weer aan land gekomen. 

Daar aangekomen troffen we Hanne vol vlechtjes en helemaal van haar melk aan. 

Iedereen was weg om kaaimannen te spotten en Hanne bleef alleen over met 3 jongens en 4 meisjes. De 4 meisjes waren bezig met Hannes haar in te vlechten. Het duurde (aangezien Hanne lang haar heeft) vrij lang. Opeens ging één van de meisjes naar buiten en hoorde je geroep en gemep. Iedereen die luid aan het praten was, werd plots muisstil. Het vlechten was even gestopt. Het meisje kwam niet meer terug. De andere meisjes begonnen heel hard en strak Hannes vlechtjes af te werken. Ze kreeg er tranen van in haar ogen. Toen het gedaan was, gingen de meisjes zonder iets te zeggen de deur uit. Hanne sprak nog wat met de jongens en ging kort daarna ook slapen. 

Toen wij aankwamen, kwam Hanne naar ons toe en vertelde haar verhaal. We waren allemaal wat aangedaan door het voorval. 
We gingen gewoon verder en hingen ons hangmatten op in het huis van Romano (4 kamers zonder meubels). Hanne, Sabrina en Dion sliepen samen in één kamer en Laure en ik samen in één kamer. Terwijl we onze hangmatten aan het omhoog hangen waren, keek er een rare marronjongen bij ons binnen. Ik verschoot en bood mijn excuses aan, maar hij reageerde niet en bleef kijken. Hij staarde ons aan met een hele rare blik. hij heeft daar wel 10 minuten tot een kwartier gestaan. Een beetje angstaanjagend, een vreemde man die je 's nachts de hele tijd staat aan te staren. Hanne en Sabrina lagen al te slapen, terwijl Laure en ik in ons kamertje lagen met grote schrik. Uiteindelijk zijn we naar Dion gegaan en vertelden we dat we schrik hadden. Gelukkig had Romano nog geen slaapplaats en kwam hij bij ons liggen. Het was echt een vreemde nacht. Al het lawaai van buiten (honden die blaften, puppies die werden geboren, een geweerschot,....). Midden in de nacht stormde de neef van Romano onze kamer binnen. Hij was in het Surinaams aan het praten, dus wij verstonden er niks van. Misschien had het iets te maken met het meisje dat door haar mama was geslagen. 
Het was een lange nacht, niet alleen voor mij. Maar ook voor Hanne. 
Hanne werd misselijk wakker van de pijn aan haar hoofd. De vlechtjes spanden te hard. Ze is nog 3 uur bezig geweest met de vlechtjes eruit te halen terwijl er een vleermuis om haar heen fladderde. 

Zaterdag 6 april 

Ontwaken na een korte, slapeloze nacht, ontbijten, naar de puppies gaan kijken (4 levende, 1tje dood), inpakken en wegwezen. Hanne wou weg voordat de meisjes haar zouden zien zonder vlechtjes. Het duurde even voor we eindelijk vertrokken met de boot. Na een boottocht van 3 uur kwamen we aan op Fungy-eiland. Het eerste wat we zagen was het imposante gebouw. Een houten constructie met 3 verdiepingen waar hangmatten konden opgehangen worden. We keken rond naar alle faciliteiten, maar gingen er geen gebruik van maken. We gingen slapen in een oud afgedankt onderzoekscentrum onderaan de berg, midden in de jungle. Dit mochten we niet tegen anderen zeggen, omdat dat normaal niet de bedoeling is. Met andere tourgidsen vertrek je 's ochtends naar de berg, kom je 's middags in de blakende zon op de top van de voltzberg en ben je 's avonds rond 18u terug op Fungy-eiland. Wij dus 's middags gegeten en rond 3uur vertrokken richting onze slaapplaats. Het was een lange, indrukwekkende tocht van 3 uur (goed doorstappen). 

Dion voorop, dan ik, Laure, Jolijn, Karst, Hanne en Sabrina. Dion stapte heel goed door waardoor de groep in 3 werd gesplitst. Hanne en Sabrina bleven bij Dino ( Dino was de man die al het eten droeg, 60 kg op zijn rug en blote voeten). Jolijn liep bij Raoul en Laure, Karst en ik liepen vooraan achter Dion. Hanne en Sabrina vonden dat Dino te traag ging en besloten door te wandelen waardoor ze een half uur alleen in de jungle liepen. Uiteindelijk hebben ze toch maar gewacht op Dino want ze kregen schrik dat ze misschien zouden verdwalen aangezien ze niemand hoorden of zagen. 

We kwamen aan in een oud vervallen huis waar we de nacht zouden doorbrengen. We staken enkele kaarsen aan, aten enkele sandwichen en Hanne en Sabrina gingen baden. Laure en ik kropen na een lange wandeling vermoeid in onze hangmat om nog wat te babbelen, terwijl Sabrina gemasseerd werd en Hanne roosterde de kip boven houtvuur in een oventje van palmbladen (die we de volgende dag zouden opeten). Dit vond ze echt de MAX. 

De kaarsen werden uitgeblazen en iedereen ging slapen, enkel de vleermuizen boven onze hoofden werden wakker en vierden feest. De confetti was de kaka die op ons muggennetje neer regende.

Zondag 7 april 

Om 5u ging de wekker af. We sprongen uit onze hangmatten, aten snel een sandwich en maakten we ons klaar om de Voltzberg te beklimmen. We wouden er immers de zon zien opkomen. Jammer genoeg hebben we niet de hele zonsopgang gezien vanop de berg omdat de gids terugkrabbelde. Blijkbaar zijn marrons 's nachts bang in de jungle. 

Gelukkig hadden we onze zieke Dion nog. Hij sprong uit zijn hangmat en ging met ons op pad. Na 10 minuten stappen door de jungle kwamen we aan de voet van de berg. 20 minuten laten vol zuchten en puffen bereikten we de top van de berg en konden we genieten van een mooie zonsopgang. 

Na een uurtje genieten van het uitzicht en de fris wind (koud) gingen we terug naar het huisje. Daar aangekomen aten we de gerookte kip (met rijst, wat anders?) en gingen daarna met Awo op zoek naar de rotshanen. Het was eventjes om de hoek zei Dion. ''Je kan zelfs je slippers aandoen''. Na een uurtje kwamen we de rotshanen tegen. Hun eventjes om de hoek heeft precies een andere betekenis dan de onze.

Dan terug helemaal naar het huisje, alles inpakken en dan terug op weg naar Fungy-eiland. Daar gaan gekomen merkten we dat we daar niet alleen waren. Er waren nog vele studenten. Dit vonden we niet zo leuk, aangezien dat voor veel drukte zorgde. We merkten duidelijk verschil tussen Dion als gids en de andere gidsen. Wij zaten echt tussen de lokale bevolking, dat merkten we bij de anderen niet. 

Eenmaal in Fungy hebben we even gerelaxt, gegeten en genoten van het gezelschap van de lokale bevolking. 

Na het avondmaal (kerrie ei, met rijst) was er een optreden van het lokale bandje 'rally boys'. Een unieke ervaring, want eigenlijk konden ze niet zo mooi zingen en al helemaal niet bewegen en muziek maken in het ritme :) Misschien kwam dat gewoon daar alle wiet :-)

Ik had wat hoofdpijn en voelde me niet 100% oké. Ik kroop dat maar in mijn hangmat en viel in slaap met het geluid van de spelende band.

Sabrina en Hanne gingen nog kaaimannen spotten (eigenlijk vissennetten checken), waarna iedereen in zijn hangmat kroop. 
De laatste avond was officieel voorbij. 

Maandag 8 april

Lekker lang uitgeslapen, onze laatste nacht in onze hangmat was zeer goed meegevallen. Dit gaan we nog missen!

Terwijl ik nog lag te slapen, ging Hanne baden (voor de laatste keer). 

We aten vis met rijst als ontbijt en pakten nadien ons zak. 

We vertrokken met de boot richting Witagron en namen nog eens alles (voor de laatste keer) in ons op. 

We gingen de stilte en de natuur rondom ons heel hard missen, dat wisten we toen al.

In Witagron laadden we de auto in, namen nog een laatste groepsfoto en vertrokken richting Zanderij.

Aangekomen aan Zanderij kregen we van Dion nog een laatste maaltijd. Geen rijst, maar heerlijke Bami! 

Als afsluiter mochten we nog eventjes kennismaken met Dion's familie. Maar onderweg werden we geflitst en tegen gehouden door de politie. Dion reed een beetje te snel en dus kreeg hij een boete van 150 SRD. Hij mag van geluk spreken dat hij geen boete heeft gekregen voor het niet dragen van zijn gordel, dankzij een waardeloos smoesje kwam hij er onderuit. 

Bij Dion thuis zagen we wat andere dieren dan afgelopen dagen; een koe, kippen, geiten, honden, papegaaien,... . 

 Met een stuk Côte d'or chocolade werden we in een taxi gepropt en thuis afgezet.
Dit was het einde van ons groots avontuur!

Even een oplijsting van de dieren die we zagen:

1. Rivierotter

2. zijdeaapjes

3. helmspecht

4. bosschildpad

5. rog

6. geelkopgier

7. white eagle

8. zwartkopgier

9. koningsgier

10. grote annie

11. kaaiman

12. haas

13. kingfisher

14. kardinaal

15. heron

16. pakoe (vegetarische vis)

17. trogon

18. morfoe (vlinder)

19. toekan

20. brulaap

21. ara

22. nachtzwaluw

23. bicolor (groene boomkikker)

24. hyla (kleine gifkikker)

25. 2 soorten vleermuizen

26. taeu (soort varaan)

27. trifitatus (gifkikker)

28. sidderaal

29. piranha

30. bufo (speciale pad)

31. kite (roofvogel)

32. wesp (die heeft Sara gestoken!)

33. gekko

34. hagedis

35. doodskopaap

36. hybride (slang)

37. capucijnenaap

38. visarend

39. blauwe reiger

40. moksihond

41. kolibri

42. ijsvogel

43. groene hybride slang

44. tarantula

45. roodborstje

46. rotshaan

47. powpow vis

Een oplijsting van wat we leerden:

Je kan gebruik maken van het sap van een jodiumboom om een wonde te stelpen.

Er is een plant die je kan gebruiken tegen de griep. Je moet je hierin dan baden.

De telefoonboom kan je gebruiken om te communiceren doorheen de jungle als je verdwaald bent.

Je kan de kaken van draagmieren gebruiken om een wonde te hechten. 

De stinkende olie van de krapavrucht kan je gebruiken om wonde te laten genezen en insecten op afstand te houden. 

Surinaamse mannen flirten er op los. 

De groepen 2 famous en Kayente schrijven toffe muziek.

Je kan met weinig ook gelukkig zijn! (we misten onze computer en gsm niet.)